Words Needing Music

Θέλω να σου μιλήσω μα δεν έχω τίποτα να σου πω. Τα λόγια ειπώθηκαν όλα. Και να μην τα ψιθύρισε κάποιος ή τα φώναξε, τα άκουσα όλα μέσα στο κεφάλι μου. Μόνος μου έκανα την κουβέντα μας. Ελπίζω να είπα τον ρόλο σου καλά. Μάταια ελπίζω. Καθώς αυτό που έχω στο κεφάλι δεν έχει καμία σχέση με σένα. Θέλω να σου μιλήσω μα δε σε ξέρω. Έχω να σου πω πράγματα μα δεν υπάρχεις. Δεν υπάρχουν τότε και τα πράγματα. Δε θα έπρεπε να υπάρχει και το θέλω. Το εγώ. Εσύ τότε; Εσύ τι θέλεις; Ούτε αυτό το ξέρω. Ξέρω τι θέλει το φάντασμα σου στο κεφάλι μου. Δεν μπορώ να βασιστώ σε ένα φάντασμα για να ζήσω. Τα φαντάσματα είναι νεκρικές ιδέες. Νιώθω καμιά φορά πως εγώ είμαι το φάντασμα. Αιωρούμενος σε ένα παρελθόν και μέλλον ανεκπλήρωτο. Θέλω να σου μιλήσω μα.. Είναι ο καθρέπτης ανάμεσα μας και δε μ' αφήνει...

Ready? Good. That was your last breath for a while. Here follows a sentence of unscrupulous constitution, frenzied delivery, indeed void of deliverance, having some sort of retroactive ponderance in thought yet weightless in flight of speed and assured in the righteousness of its litigiousness. Good job you pathetic speck. Does this literary opulence forge some false sense of foundation? Does such scrutiny, not act as such? All I know is I was shaking. Now I'm shaking less. Perhaps I'm just cold. Set the AC to warm. Still cold and lonely inside. I'm sorry I won't grant you a paragraph change. To communicate what's happening inside me, the stream must not be interrupted. This constancy of judgmental thought is bearable. It shouldn't be and I feel it. I'm just clueless to how not bearing it would be like. I'm taking a pity on you. Press enter. Done. It is hard. Having come to the logical conclusion of love many times but not the physical one. Perhaps once