Words Needing Music

Καταλαβαίνω μεγαλώνοντας.. Νιώθω μάλλον.. Ότι η σχέση με έναν σύντροφο έχει ίσως στο μεγαλύτερο της κομμάτι, την έννοια της επιλογής. Είμαι μαζί σου γιατί επιλέγω να είμαι μαζί σου. Χωρίς να είσαι η καλύτερη των επιλογών. Εχει δισεκατομμύρια ανθρώπους ο πλανήτης απλωμένους σε εκατοντάδες χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα. Και παρόλα αυτά, οι έρωτες, οι σχέσεις, οι γάμοι, οι οικογένειες. Γίνονται τοπικά. Έτσι το έκανε η φύση. Αν το έκανε πιο δύσκολο δε θα υπήρχαμε. Οπότε υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που θα μπορούσαν να είναι δίπλα μου. Σύντροφοι. Δεν είμαστε μονοσυντροφικοί. Είμαστε σειριακά μονοσυντροφικοί. Και διαλέγουμε. Κάνουμε διαλογή. Swipe left. Swipe right. Και έχουμε τόσες "επιλογές" πλέον... Δεν έχουμε επιλογές. Διαλογές έχουμε. Η πραγματική επιλογή θέλει αυτοθυσία. Δεν είναι οι άνθρωποι γεύσεις παγωτού να διαλέξεις την αγαπημένη σου. Θα σε πονέσουν γιατί θα ζητήσουν χώρο απ' το χώρο σου. Θα τους πονέσεις γιατί θα ζητήσεις σκέψη απ' το μυαλό τους και συναίσθημ...

"Dearest, You tore my heart out. You took it in your den of misery and found ways to exact every ounce of pain imaginable. You're so cruel. You always were. I've always loved you, I always needed your care and your love. I can't exist without you.  I've always screamed my lungs out begging for your attention and affection. And you filled them with that disgusting smoking habit you have. I needed you to touch my body and caress it dearly. You abandoned it to wither, starved of touch like a thirsty flower. You abused my soul. You disrespected me so much. You belittled my innocent need for contact, darkened my light, drowned my confidence and then abandoned me when I'm filled with pain. You are the only one for me. The only one who was supposed to ever love me. Who would push me. Who would be there for me. For whom I'd be number one. Me and noone else. Until I die.  I've begged you for far too long. No more.  And yet.  I still want you. I still demand your...

Σήμερα είναι μία μέρα που σε θυμάμαι. Σήμερα είναι μία μέρα που μου λείπεις. Κάθε μέρα σε θυμάμαι και μου λείπεις. Αλλά μία μέρα τη φορά μου είπαν στην ομάδα. Και σήμερα πρέπει να το βγάλω λίγο από μέσα. Με μία άποψη τέχνης. Στυλιστικών λεξιακών επιλογών. Ρήμας ή και ομοιοκστάληξης. Σε καθομιλούμενη ή έντεχνη. Με ψαγμένες λέξεις ή και όχι. Φίλοι μου είπαν να εκφράσω το συναίσθημα μου με τέχνη. Με μουσική ή στίχο. Θα νιώσω καλύτερα λένε. Τα έκανα όλα για να φύγω από κοντά σου. Και όπου κοιτάω εκεί είσαι. Τα μάτια σου με κοιτούν απ' τις γωνίες. Τα μάτια σου με κοιτούν μέσα από των αγνώστων. Πόσα λόγια έχουν γραφτεί για ανεκπλήρωτους έρωτες? Και τώρα γράφονται λίγα ακόμα. Έχουν καμία αξία? Αυτός που θα τα διαβάσει θα νιώσει καλύτερα? Χειρότερα? Εγώ που τα γράφω γιατί τα γράφω? Δεν θα δώσω καμία απάντηση. Δεν περιμένω να αλλάξει τίποτα στον κόσμο και στον κόσμο μου. Θα περάσει και αυτή η μέρα και θα έρθει και η επόμενη. Και μία θα είμαι καλά. Μία θα είμαι χάλια. Η ζωή συνεχίζεται και δ...

Είμαι μία ακόμη ψυχή Μετά από εκατομμύρια εκατομμυρίων ψυχές Που ερωτεύτηκε Τι σημασία έχω? Τι σημασία έχει ο έρωτας μου? Η αγάπη μου για σένα. Είσαι και εσύ μία ψυχή Μετά από εκατομμύρια εκατομμυρίων ψυχές Που ερωτεύτηκε Φαντάζει ασύλληπτο αυτό που νιώθω Μα είμαι τόσο μικρός Και εσύ είσαι τόσο μικρή Πώς γίνεται να υπάρχει κάτι τόσο δυνατό Μεταξύ δύο ασήμαντων μικρών υπάρξεων Που ακριβώς χωράει? Ή μήπως είναι ασήμαντο Οπως εγώ Όπως εσύ  Δεν είναι κι ας είναι Δεν είμαι κι ας είμαι  Δεν είσαι κι ας είσαι  Γιατί οι εκατομμύρια εκατομμυρίων ψυχές  Απαρτίζονται από μία μία ασημαντότητες  Και αυτό που νιώθω για σένα  Δεν φαντάζει σαν ενός  Αλλά σαν όλη η αγάπη που υπήρχε ποτέ  Πριν καν σε γνωρίσω Τώρα που σε μαθαίνω  Αφού χαθούμε όλοι 

Εύχομαι να ήσουν εδώ Γιατί ευχόμαστε κάτι παρελθοντικό? Η ευχή από τη φύση της έχει μελλοντικό πρόσημο. Ότι έγινε, έγινε. Το θέλγητρο σου κοιτάει πάντα στο μέλλον. Τότε γιατί εύχομαι να ήσουν εδώ? Εύχομαι μια μέρα να είσαι εδώ. Οχί.. Δεν είναι το ίδιο. Δε θέλω εσένα στο μέλλον μου. Σε θέλω στο παρόν μου. Εδώ. Τώρα. Αυτή τη στιγμή που πληκτρολογώ. Εύχομαι να ήσουν ξαπλωμένη δίπλα μου. Να ήσουν... Γιατί να ήσουν? Το είσαι δεν είναι αυτό, που θέλω να ταιριάζει στο παρόν μου? Δεν είσαι όμως. Παρόλο που η ευχή μπορεί να είναι ότι θέλει να είναι, ξέρει ότι είναι ευχή. Ξέρει ότι δεν είσαι. Οπότε εύχομαι να ήσουν. Γιατί κάποτε το παρελθόν μου ήταν το παρόν μου. Και τότε ήσουν ξαπλωμένη δίπλα μου. Θέλω κάτι τώρα. Και χρησιμοποιώ το εύχομαι, και το ήσουν. Θέλω κάτι για το παρόν μου. Και χρησιμοποιώ το μέλλον και το παρελθόν. Γιατί θέλω να είσαι εδώ τώρα. Και δεν είσαι. Εύχομαι ότι είσαι εδώ. Κι ας μην είσαι...

I feel alone I feel scared and sad I feel cold and naked but for the dark torn rags I carry more than wear I feel splinters under my bare feet This forest turned loud from a darting rain and a freezing wind Why am I alone Near or away Alive or dead Someone should be here, keeping a warming flame inside my heart But there seems to be noone here but me  As much as I want to sit on a jagged rock and call this forest home I will keep going Keep hurting Keep shivering Because I want to believe That through the trees between the red eyes of predators I see a solitary flame It's inside me 

Τι οπότε. Καταλήξαμε κάπου κάποτε? Και όταν καταλήξαμε τι έγινε? Θα σου πω τι έγινε. Πάλι ξημέρωσε. Και η μέρα ήταν από την αρχή. Και όλα ψάχναν νόημα πάλι. Ποιον πας να βοηθήσεις γλυκέ μου. Σήκω πρώτα. Κάνε δύο βήματα. Και αν σε ρωτήσει κάποιος προς τα που πάμε πες εγώ πάω προς τα εδώ. Τώρα γράφω, πως πεθύμησα το μέλλον μου, εχθές. Διότι έχτιζα μια πυραμίδα από τραπουλόχαρτα. Και ω ήθη, άρχισε να φυσάει. Και δεν θα σταματήσει. Και πλέον ούτε τα πρώτα δύο δεν στέκονται. Οπότε δεν χτίζω άλλο. Ναπαναγαμηθεί.  Δεν πήρα και ζακέτα και η μαμά δεν είναι εδώ πλέον να μου το πει. Με τον απληροφόρητο τρόπο της. Και η γκόμενα? Κοιμάται μάλλον. Και ο κολλητός? Ξεκόλλησε. Δεν έμεινε κάτι. Οπότε? Τι οπότε. Τι να σου πω. Αν σου απαντήσω θα πεις γιατί. Οπότε να. Δεν απαντάω. Κάνε ότι νομίζεις. Θα κάνω και εγώ. Άσε τα οπότε για το τέλος της ημέρας. Της τελευταίας ε.  Μέχρι τότε σκάσε και κολύμπα.

I forgive you.  That's all that's left. It's the way out of the prison. I'm looking for you to love me and all you give me is hate. I can control your actions and you can control mine. What I do, you do. What I seek you seek. What I feel you feel. I can't find it in others, only you. That ever eluding warmth. That blinding shine that nourishes. That unwavering fascination that values. That terrorized need that roots. I'll cry with you. I'll pain with you. I'll struggle with you. I'll forgive with you. I'll love with you. That's all that's left. 

Addiction is a dreadful thing. It turns everything into itself. Even after for the nth time you find the courage to limp past it, it's suddenly ahead and pestering you and poking sharp sticks into your legs making them shake the whole day. In your calmest of moments. Which don't exist anymore. Empty is what's needed to fill the empty jar. I hunt for shelter. Science has scrupulously called it dopamine. Cold and tectonic is the thinking. Calculated and scheduled is the planning. Filled with emotion the execution. And the legs keep shaking. Longing for the object whilst abhorring the proximity in its relation. Minus one plus the one is zero. And that's what I'm left with. I'm left with the day being one day at a time. I'm left with slogans and decisions and these letters forming sentences under my clicking hands. I'm left with thoughts trying anxiously to calm themselves. Trying to extinguish the fire with a fiery persuasion. I'm left with numbers goin...

Η πόρτα είναι ανοιχτή.  Δεν υπάρχει πόρτα οπότε ίσως δεν ήταν ποτέ κλειστή. Η πόρτα όμως είναι ανοιχτή πλέον. Δύο δειλά βήματα και τρεις ματιές γεμάτες καχυποψία είναι η νίκη της ημέρας. Ο απελευθερωτής μου, μου φωνάζει με μανία. 'Τι κάνεις είσαι τρελός; Βγες και ζήσε! Βγες και χόρεψε! Είσαι στη στενή μια ζωή ολόκληρη! Τι κάνεις! Ο φρουρός θα γυρίσει πίσω!' Ο φρουρός λείπει. Δεν υπάρχει φρουρός οπότε ίσως δεν ήταν ποτέ εδώ. Ο φρουρός όμως λείπει πλέον. Ιδρυματοποίηση. Δύο δειλά βήματα. Το φρέσκο χορτάρι είναι πιο επώδυνο από το τσιμεντένιο πάτωμα, για ένα λιοντάρι χρόνια φυλακισμένο. Ο δικαστής μου με χλευάζει επικριτικά. 'Δεν αξίζεις το χορτάρι και άσε τις αιλουροειδείς παρομοιώσεις για κάποιον που τα καταφέρνει. Δε θα σε σπρώξω καν μέσα. Σε νίκησα. Άνοιξα την πόρτα και δεν βγαίνεις.'  Μα οι αλυσίδες;  Οι αλυσίδες σπάσανε.  Δεν υπάρχουν αλυσίδες οπότε ίσως δεν τις φορούσα ποτέ.  Οι αλυσίδες όμως σπάσανε πλέον.  Αγνοώ τον απελευθερωτή μου και τον δικαστή μο...

Ready? Good. That was your last breath for a while. Here follows a sentence of unscrupulous constitution, frenzied delivery, indeed void of deliverance, having some sort of retroactive ponderance in thought yet weightless in flight of speed and assured in the righteousness of its litigiousness. Good job you pathetic speck. Does this literary opulence forge some false sense of foundation? Does such scrutiny, not act as such? All I know is I was shaking. Now I'm shaking less. Perhaps I'm just cold. Set the AC to warm. Still cold and lonely inside. I'm sorry I won't grant you a paragraph change. To communicate what's happening inside me, the stream must not be interrupted. This constancy of judgmental thought is bearable. It shouldn't be and I feel it. I'm just clueless to how not bearing it would be like. I'm taking a pity on you. Press enter. Done. It is hard. Having come to the logical conclusion of love many times but not the physical one. Perhaps once ...

Friday morning.  It was an unimportant Friday morning when I noticed my mind is keeping me hostage. The first draft of the previous sentence was: 'It was a great day when I was shocked to realize the powerful hold my mind has on me'. And that's the problem. Am I using MY mind to work MY fingers and type MY thoughts and feelings? Or am I being used by my mind to write grandiose sentences. Make gigantic general assumptions. Make sense of things based on comfortable notions of the world, stay safe, have my nice beliefs, stay stuck in my bubble of 'how things work'. Magnificence in eloquence so that he will admire me, she will accept me, he will care about me, she will love me. Bullshit... I have a powerful mind. Yey me. Not in the sense of its great and historious assumptions. Most of them are admittedly and obviously not helpful. But on its incessant working. I valued that, growing up. Always curious and excited to find out how things work. But my mistake was cementin...

It felt external It seemed an entity not me It howled from beyond the rainbow  But my love is my own A feeling A feathered promise of compassion And that's fine The only truth I can ever rely on The only part of chaos I know  The only conviction I want Enough with the musts Down with the shoulds Death to struggling to feel otherwise  The truth is I'm in love And if it causes pain? I'll accept it as I feel it. It's real. It's now. It's pain. It's ok. Of course it's painful, I'm in love alone.  I'm painfully in love...  And if it causes sorrow?  I'll embrace it as it's true. These are my feelings. No use lying. No point manipulating me or anyone or anything. No more struggling to feel 'as I should'. No more regret on my mistakes.  I'm sorrowful in love...  And if it causes happiness?  I won't be afraid it's fake. I won't be afraid it's conditioned on me being this or doing that. I won't fulfill my learned pro...

Honesty is a difficult thing. Not on it's own though. Being truthful or manipulative are just tools. Means to an end. And since every end is causated from a start, you must employ introspection to understand how and why you aren't being honest. To others. In the end, to yourself. It's all about fear. Fear of being alone. Misunderstood. Unsupported. Unloved. Disliked. Abandoned. Untouched. Ignored. Non-existent. You resort to acting in a way you don't even agree with. Your logic and morality clash with your longing for fulfillment. You hurt yourself. You hurt even those you deeply love. Even after understanding what true love is. Fears bred from childhood follow you around, or rather, you don't let go of their leash. Even while experiencing what you actually desire. You're still afraid. Your inner child convinced of love being ephemeral. Fear, everlasting. For that's what they learned. Their blank canvas painted with insecurities. Their palms handed over the ...

I think I get it. Being worthy of love without effort. Imposed conditionality on love is a kind of bane, excruciating and cumbersome. I must this and that in order to be worthy of love. By someone. By myself. I must be, I must do, or else I won't. Looking in the mirror, be it on my closet or be it on other's eyes, I must be handsome, I must say this or that, I must perform, I must have done things. Or else I can't be loved. It's not so. It's so hard to live like this. I have to understand that worth is inherent. If I'm loved or not is another process, in the end, not controlled by me. But the capacity and the worth to be loved is mine. Yours. I am worthy of love just for being here. I don't have to be a certain way. Same goes for you. What you be or what you do should be based on your authenticity. Not on your effort to be loved. You are loved. Just as you are. You share this oxygen with everyone else. You were born and you live. Just this, is enough for you...

Κάθισα στα μάρμαρα κάτω από το Λευκό Πύργο, όπως κάνω πάντα μετά το περπάτημα. Σήμερα ο συγγραφέας με έβαλε σε διαλογισμό και για μία ώρα όλα ησύχασαν μέσα στο κεφάλι μου και απλά παρατηρούσα. Εμένα, τους άλλους, τη θάλασσα. Στα αριστερά μου κάθονται τρεις. Τους κοιτάω και σκέφτομαι αν τους αγαπάω. Παρατηρώ τις απαντήσεις. Μετά παρατηρώ το γιατί αν ναι. Γιατί αν όχι. Δεν κρίνω τίποτα. Απλά παρατηρώ. Νομίζω ότι τους αγαπάω καθώς υπάρχουν όπως υπάρχω και εγώ. Σηκώνονται και αφήνουν πίσω τους δύο κουτάκια μπύρας. Τους αγαπάω λιγότερο. Ακούω μια φωνή να μου λέει πέταξε τα εσύ. Να το κάνω? Θα το κάνω? Θυμάμαι τον πρωταγωνιστή σε μια ταινία να ακούει 'Δεν είσαι εδώ για να μάθεις τι θα διαλέξεις. Έχεις ήδη διαλέξει. Είσαι εδώ για να καταλάβεις το γιατί.' Έχω ήδη διαλέξει. Δε θα τα πετάξω. Γιατί? Λόγω υπερηφάνειας. Εγώ θα τα πετάξω? Δουλειά μου είναι? Θα τα πετάξω. Γιατί? Θα νιώσω καλά. Θα νιώσω σημαντικός. Θα νιώσω ότι αυτός που διαβάζει αυτό αυτή τη στιγμή θα σκεφτεί 'Μπραβο του,...

Δύσκολη μέρα σήμερα. Ξεκίνησε πριν ξεκινήσει. Ήρθες για ένα γεια. Ή ήρθα εγώ; Έχεις προσέξει ποτέ τι ακούγεται όταν εμφανίζεται η άνω τελεία;· Μεταξύ γουλιών. Μεταξύ αστείων. Μεταξύ φαναριών. Ένα μονότονο κήρυγμα. Εσύ πάνω σε ένα podium. Μέσα σε ένα άδειο μέγαρο με έντονη αντήχηση. Κάτω από μια κάθετη δέσμη φωτός. Αχρείαστη καθώς έχεις την προσοχή μου. Σήμερα το τροπάριο της ανάγκης. Είμαι καλά. Δε θέλω να σε ακούω αλλά θέλω. Ξέρω πως είναι να σε ακούω. Πονάει αυτό που λες αλλά ξέρω να το κάνω. Θα καθίσω υπομονετικά να ακούσω τα λόγια σου με προσοχή. Μόνος μέσα στο μέγαρο, δεν πειράζει. Δε σε αγνοώ άλλο. Δε σε καταπιέζω. Δε σε απορρίπτω. Θα αφήσω να πεις ότι θέλεις και θα αφήσω τα λόγια σου να φύγουν. Κάποιος είπε κάτι, το φανάρι έγινε πράσινο, ήρθε ώρα για την επόμενη γουλιά. Τα λέμε σε λίγο.

-It's ok. Ζήσε το συναίσθημα. Μην το μπογιατίζεις, μην το διώχνεις, μην το καταπιέζεις, μην το κρίνεις. Τι είναι αυτή τη στιγμή? Νιώσε το όσο, και όσο είναι. -Τόσος καιρός έχει περάσει. Για πόσο θα έρχεται? Και αν έρχεται για πάντα? Φοβάμαι.. -It's ok. Υπάρχουν λόγοι. Υπάρχουν εξηγήσεις. Τι ήρθε και από που. Τι έγινε και γιατί. Τι θα συμβεί και πως. Πότε και πόσο. Άστο για την ώρα. Αυτή τη στιγμή νιώσε όσο δυνατά και όση ώρα χρειάζεσαι. -Θέλω να κάνω κάτι για αυτό. Θέλω να φύγει. Θέλω να γυρίσει πίσω κάτι που είναι γλυκό και δεν πονάει. -It's ok. Νιώθεις δυνατά. Πόσο όμορφο και πόσο δύσκολο όμως. Νιώθεις τον πόνο και τη νοσταλγία δυνατά. Μάλλον νιώθεις τη χαρά και τη στοργή επίσης δυνατά. Είμαι σίγουρος ότι όταν τα δείχνεις σε κάποιον τα δείχνεις δυνατά. Τι όμορφο. -Ναι αλλά έτσι πλήγωσα δυνατά κιόλας. -It's ok. Έμαθες από αυτό. Προσπάθησε να μάθεις από τα λάθη σου. Είσαι δυνατός και μπορείς να διαλέξεις ποια συναισθήματα θα εκφράσεις στον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου απ...

Η αλλαγή είναι μια στιγμή τελικά αλλά όχι αυτή μου νομίζεις ότι θα είναι. Άσε με να εξηγήσω. Ή μάλλον καλύτερα, let me explain. Το άσε με να εξηγήσω ακούγεται σαν να θες να φύγεις και εγώ να σε τραβάω δικαιολογώντας. Πάντα νόμιζα ότι η αλλαγή είναι μια στιγμή συνειδητής απόφασης. Το 'αρκετά', το 'φτάνει', το 'από δω και στο εξής θα είμαι αλλιώς'. Μια μοναδιαία στιγμή πλανητικής ευθυγράμμισης κατά την οποία έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, σήκωσα το κεφάλι μου, κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέπτη και είπα : 'Αυτήν τη στιγμή κοιτάω τον καινούριο μου εαυτό. Μόλις σκότωσα τον παλιό. This is the first day of the rest of my life'.  Το επόμενο βράδυ, το επόμενο πρωί, το επόμενο δεκάλεπτο ήξερα ότι δεν άλλαξε τίποτα.  Ότι είμαι ακόμα, ένας χρήστης. Ένας άβουλος, άνανδρος, μίζερος. Που δεν κρατά υποσχέσεις. Που δεν είναι σοβαρός. Που λέει ψέματα. Που είναι απλά τυχερός αλλά ανάξιος. -Ουαου. Η βαρβαρότητα μου με εκπλήσσει τώρα που μου μαθαίνουν να τη βλέπω. Μπορώ να ...

Imagine, everything.  Then focus on this insignificant portion of everything called Earth and picture a small child, on a field of grass, on a spring day, looking at a lady bug. Is it a girl? A boy? Only you know.  They need guidance, love, support, acceptance. They require validation, trust, feeling useful. Now be prepared because it's your turn to provide all of these things to them. You are up to the task. Perhaps sometimes you forget. The child does too. They only have your example to follow. The ones before you, did their best. Or didn't. They were only human. You are only human too. A scary thought. Because I know, and you certainly know, that you care for the child. Or you don't. Why don't you? You really should. I know it's hard. I know you want to. You feel sometimes like you want to be the child. And have someone care. Safely wonder at ladybugs knowing home isn't far away. Homes are people though. And ladybugs are lovely in spring. Have I bored you yet...