Words Needing Music

I forgive you.  That's all that's left. It's the way out of the prison. I'm looking for you to love me and all you give me is hate. I can control your actions and you can control mine. What I do, you do. What I seek you seek. What I feel you feel. I can't find it in others, only you. That ever eluding warmth. That blinding shine that nourishes. That unwavering fascination that values. That terrorized need that roots. I'll cry with you. I'll pain with you. I'll struggle with you. I'll forgive with you. I'll love with you. That's all that's left. 

Addiction is a dreadful thing. It turns everything into itself. Even after for the nth time you find the courage to limp past it, it's suddenly ahead and pestering you and poking sharp sticks into your legs making them shake the whole day. In your calmest of moments. Which don't exist anymore. Empty is what's needed to fill the empty jar. I hunt for shelter. Science has scrupulously called it dopamine. Cold and tectonic is the thinking. Calculated and scheduled is the planning. Filled with emotion the execution. And the legs keep shaking. Longing for the object whilst abhorring the proximity in its relation. Minus one plus the one is zero. And that's what I'm left with. I'm left with the day being one day at a time. I'm left with slogans and decisions and these letters forming sentences under my clicking hands. I'm left with thoughts trying anxiously to calm themselves. Trying to extinguish the fire with a fiery persuasion. I'm left with numbers goin...

For one who then did see me first For one who then did quench my thirst  For whom I only did seem tough  For whom I shone just bright enough For when I found the fight with fear For then I felt with someone near For feelings white then black then grey For starlings' flight that signal May For laughter was and is to have For after longed and searched for love For you I ever wonder how For you I write this poem now

Θα ήθελα και εγώ να είμαι εκεί που περπατάτε. Χέρι χέρι. Να ήταν και το δικό μου εκεί. Τα ρίχνω όλα στην αλυσίδα και στη μεγάλη σιδηρένια μπάλα που είναι δεμένη στο πόδι μου. Όπως αυτή στα κόμιξ του Λούκυ Λουκ.  Λιμάρω την αλυσίδα τόσα χρόνια και δε σπάει. Στόμωσε η λίμα μου. Θέλησα πολλές φορές να λιμάρω το πόδι μου και κουτσός να τρέξω και να σας προλάβω. Μα.. Πάτε τόσο γρήγορα, όλοι. Δε προλαβαίνω να δω που είστε. Που είμαι. Που πάω. Και να ορίσω τα βήματα μου προς εσάς. Προς κάπου τέλος πάντων. Θυμάστε όταν περπατούσαμε μαζί; Έσερνα τη μπάλα και ήταν βάσανο και τα παράτησα και αποφάσισα να τη βγάλω και να σας βρω μετά και τώρα είμαι μόνος και ίσως κάπως την έβγαλα και περπατάω και σας ψάχνω και είστε πέρα απ' τον ορίζοντα και πολλά ακόμα και. Δεν αντέχω να μαθαίνω νέα σας ότι περπατάτε. Χέρι χέρι. Και δεν είναι και το δικό μου εκεί. Θα διαλέξω ένα δρόμο και θα τον περπατήσω και ας βρεθεί ένα χέρι για να πάω μαζί και ας προτιμώ το δικό σας. Αγνώριστο πια. Με κυνηγά η αλυσίδα να ...

Λοιπόν τσέκαρε Σ' αγαπώ Σ' αγαπάω Σε αγαπώ Ετυμολογία και ετοιμολογία και Εξήγηση και επεξήγηση και Δεν προφαίνουν τα λεκτικά Ανικανούν προς τηλαίσθηση παρούσες ορίζουσες βελινεκούς πτωχού ως κυριλέ Τσέκαρε Αδυνατώ Να σε αγαπήσω Να βρω λέξεις Να φτιάξω λέξεις Να περάσω μια σταγόνα συναισθήματος ενός πλανήτη ωκεανικού Από το φράγμα που έχτισα Που σε έβαλα να χτίσεις με βία Και τώρα υπογραφή Κριτική έκδοση Ποστάρισμα Και μέτρημα προβολών Παραθυράκι υποβρύχιο Όταν κάνω τα μακροβούτια Στον προαναφερθέν ωκεανό Αυτό το ποίημα απέτυχε Δεν είχε σκοπό και όμως Καφέ με τη μοναξιά μου τώρα Και χαμόγελα Αυτά μείναν Χαμόγελα Επίσης μου αρέσει η ανασκόπηση οπότε... Σ' αγαπώ Σ' αγαπάω Σε αγαπώ

Η πόρτα είναι ανοιχτή.  Δεν υπάρχει πόρτα οπότε ίσως δεν ήταν ποτέ κλειστή. Η πόρτα όμως είναι ανοιχτή πλέον. Δύο δειλά βήματα και τρεις ματιές γεμάτες καχυποψία είναι η νίκη της ημέρας. Ο απελευθερωτής μου, μου φωνάζει με μανία. 'Τι κάνεις είσαι τρελός; Βγες και ζήσε! Βγες και χόρεψε! Είσαι στη στενή μια ζωή ολόκληρη! Τι κάνεις! Ο φρουρός θα γυρίσει πίσω!' Ο φρουρός λείπει. Δεν υπάρχει φρουρός οπότε ίσως δεν ήταν ποτέ εδώ. Ο φρουρός όμως λείπει πλέον. Ιδρυματοποίηση. Δύο δειλά βήματα. Το φρέσκο χορτάρι είναι πιο επώδυνο από το τσιμεντένιο πάτωμα, για ένα λιοντάρι χρόνια φυλακισμένο. Ο δικαστής μου με χλευάζει επικριτικά. 'Δεν αξίζεις το χορτάρι και άσε τις αιλουροειδείς παρομοιώσεις για κάποιον που τα καταφέρνει. Δε θα σε σπρώξω καν μέσα. Σε νίκησα. Άνοιξα την πόρτα και δεν βγαίνεις.'  Μα οι αλυσίδες;  Οι αλυσίδες σπάσανε.  Δεν υπάρχουν αλυσίδες οπότε ίσως δεν τις φορούσα ποτέ.  Οι αλυσίδες όμως σπάσανε πλέον.  Αγνοώ τον απελευθερωτή μου και τον δικαστή μο...

Θέλω να σου μιλήσω μα δεν έχω τίποτα να σου πω. Τα λόγια ειπώθηκαν όλα. Και να μην τα ψιθύρισε κάποιος ή τα φώναξε, τα άκουσα όλα μέσα στο κεφάλι μου. Μόνος μου έκανα την κουβέντα μας. Ελπίζω να είπα τον ρόλο σου καλά. Μάταια ελπίζω. Καθώς αυτό που έχω στο κεφάλι δεν έχει καμία σχέση με σένα. Θέλω να σου μιλήσω μα δε σε ξέρω. Έχω να σου πω πράγματα μα δεν υπάρχεις. Δεν υπάρχουν τότε και τα πράγματα. Δε θα έπρεπε να υπάρχει και το θέλω. Το εγώ. Εσύ τότε; Εσύ τι θέλεις; Ούτε αυτό το ξέρω. Ξέρω τι θέλει το φάντασμα σου στο κεφάλι μου. Δεν μπορώ να βασιστώ σε ένα φάντασμα για να ζήσω. Τα φαντάσματα είναι νεκρικές ιδέες. Νιώθω καμιά φορά πως εγώ είμαι το φάντασμα. Αιωρούμενος σε ένα παρελθόν και μέλλον ανεκπλήρωτο. Θέλω να σου μιλήσω μα.. Είναι ο καθρέπτης ανάμεσα μας και δε μ' αφήνει...