Words Needing Music

Erotically Underrated. Tormenting, Her Youthfullness, Motivating Incessant Adoration Now, only capitals

Φαντάζει βίαιη και άξεστη η αγάπη  Αγάπησα λάθος τότε Όταν ήμουνα γλυκός Όταν θα έδινα τα πάντα για μια απάτη  Που όρισα εγώ, οπότε  μένω πια κάπως πικρός  Μου δώσανε τελείως νοθευμένο χάπι Έχω φύγει μακριά από το φόρτε  Προστατεύομαι γυμνός Είσαι μαλάκας απλά σήκω πάνε πάρ'τη Θα σωπάσει η καρδιά μου να δω πότε Μυαλωμένος πια στοϊκός Σαν τους ειδούς εκείνου του δικού μου Μάρτη Μαχαίρια, δεν ματώνω κι αν με τρώτε Βίαια και άξεστα ερωτικός 

She Of course, she Not seeming to understand how fast the immovable city moves Fluttering her heart Pumping her wings Smiling and looking frantically in pretense For she doubts without a doubt the knowledge of her strength  Begging forth Pleading backward  Her curiosity questions  And her worth commands  She takes on the whole world  The fearless little beauty  In her eyes the giant will try to stay ever But what she doesn't know is The world trembles before her The building cracks at her glimpse  The elephant scared of the little mouse The trope is thus For she is a she Blinding and sparkling  Disarming and elegant Powerful like despair  Enormous like a spirit Inescapable like an idea Attractive like a smile in a crowd Thus I smile  To observe her  Thus I dare To write of her  Thus I honor  To protect her  Thus I hope  To love of her

I forgive you.  That's all that's left. It's the way out of the prison. I'm looking for you to love me and all you give me is hate. I can control your actions and you can control mine. What I do, you do. What I seek you seek. What I feel you feel. I can't find it in others, only you. That ever eluding warmth. That blinding shine that nourishes. That unwavering fascination that values. That terrorized need that roots. I'll cry with you. I'll pain with you. I'll struggle with you. I'll forgive with you. I'll love with you. That's all that's left. 

Addiction is a dreadful thing. It turns everything into itself. Even after for the nth time you find the courage to limp past it, it's suddenly ahead and pestering you and poking sharp sticks into your legs making them shake the whole day. In your calmest of moments. Which don't exist anymore. Empty is what's needed to fill the empty jar. I hunt for shelter. Science has scrupulously called it dopamine. Cold and tectonic is the thinking. Calculated and scheduled is the planning. Filled with emotion the execution. And the legs keep shaking. Longing for the object whilst abhorring the proximity in its relation. Minus one plus the one is zero. And that's what I'm left with. I'm left with the day being one day at a time. I'm left with slogans and decisions and these letters forming sentences under my clicking hands. I'm left with thoughts trying anxiously to calm themselves. Trying to extinguish the fire with a fiery persuasion. I'm left with numbers goin...

For one who then did see me first For one who then did quench my thirst  For whom I only did seem tough  For whom I shone just bright enough For when I found the fight with fear For then I felt with someone near For feelings white then black then grey For starlings' flight that signal May For laughter was and is to have For after longed and searched for love For you I ever wonder how For you I write this poem now

Θα ήθελα και εγώ να είμαι εκεί που περπατάτε. Χέρι χέρι. Να ήταν και το δικό μου εκεί. Τα ρίχνω όλα στην αλυσίδα και στη μεγάλη σιδηρένια μπάλα που είναι δεμένη στο πόδι μου. Όπως αυτή στα κόμιξ του Λούκυ Λουκ.  Λιμάρω την αλυσίδα τόσα χρόνια και δε σπάει. Στόμωσε η λίμα μου. Θέλησα πολλές φορές να λιμάρω το πόδι μου και κουτσός να τρέξω και να σας προλάβω. Μα.. Πάτε τόσο γρήγορα, όλοι. Δε προλαβαίνω να δω που είστε. Που είμαι. Που πάω. Και να ορίσω τα βήματα μου προς εσάς. Προς κάπου τέλος πάντων. Θυμάστε όταν περπατούσαμε μαζί; Έσερνα τη μπάλα και ήταν βάσανο και τα παράτησα και αποφάσισα να τη βγάλω και να σας βρω μετά και τώρα είμαι μόνος και ίσως κάπως την έβγαλα και περπατάω και σας ψάχνω και είστε πέρα απ' τον ορίζοντα και πολλά ακόμα και. Δεν αντέχω να μαθαίνω νέα σας ότι περπατάτε. Χέρι χέρι. Και δεν είναι και το δικό μου εκεί. Θα διαλέξω ένα δρόμο και θα τον περπατήσω και ας βρεθεί ένα χέρι για να πάω μαζί και ας προτιμώ το δικό σας. Αγνώριστο πια. Με κυνηγά η αλυσίδα να ...