Ο Λ. δεν ήρθε σήμερα στο σπίτι. Και η Π. θα κοιμηθεί στο πατρικό της. Είναι 21:00 και η απορία τραβάει την προσοχή μου απ' τα τεκταινόμενα. 21:00 γιατί τότε ξεκινάει η απαγόρευση, και τα συν ή πλην 5 λεπτά, μου δείχνουν αν ο Λ. αποφάσισε να ζήσει λίγο επικίνδυνα σήμερα. Λίγο παράνομα. Η ώρα αυτή έχει οριστεί σαν κομβικό σημείο στην παρούσα ρουτίνα. Εγώ και η Α. ανασαλεύουμε στις θέσεις μας. Το σπίτι ξυπνάει από το λήθαργο που του διδάξαμε τις τελευταίες ώρες, και μας χαζεύει. Παρατηρεί πως σηκωνόμαστε από τις θέσεις μας. Ανακαλύπτουμε, σαν από την αρχή, τον χώρο στον οποίο ζούμε. Κάτι είναι διαφορετικό και πρέπει να οριστεί. Το καθιερωμένο τσιγαράκι στην κουζίνα πριν από το βραδινό μαγείρεμα λύνει τα μυστήρια. Ανταλλάσουμε πληροφορίες και φτάνουμε στα πορίσματα. Ναι, είναι πλέον ακράδαντες οι αποδείξεις και αδιάσειστα τα συμπεράσματα. Ο Λ. δε θα έρθει σήμερα. Και η Π. θα κοιμηθεί στο πατρικό της. Η Α. ρίχνει έναν κύβο στα λαχανικά της και ανακατεύοντάς τα μου λέει για την έλλειψη
Φαντάζει βίαιη και άξεστη η αγάπη Αγάπησα λάθος τότε Όταν ήμουνα γλυκός Όταν θα έδινα τα πάντα για μια απάτη Που όρισα εγώ, οπότε μένω πια κάπως πικρός Μου δώσανε τελείως νοθευμένο χάπι Έχω φύγει μακριά από το φόρτε Προστατεύομαι γυμνός Είσαι μαλάκας απλά σήκω πάνε πάρ'τη Θα σωπάσει η καρδιά μου να δω πότε Μυαλωμένος πια στοϊκός Σαν τους ειδούς εκείνου του δικού μου Μάρτη Μαχαίρια, δεν ματώνω κι αν με τρώτε Βίαια και άξεστα ερωτικός
Θέλω να σου μιλήσω μα δεν έχω τίποτα να σου πω. Τα λόγια ειπώθηκαν όλα. Και να μην τα ψιθύρισε κάποιος ή τα φώναξε, τα άκουσα όλα μέσα στο κεφάλι μου. Μόνος μου έκανα την κουβέντα μας. Ελπίζω να είπα τον ρόλο σου καλά. Μάταια ελπίζω. Καθώς αυτό που έχω στο κεφάλι δεν έχει καμία σχέση με σένα. Θέλω να σου μιλήσω μα δε σε ξέρω. Έχω να σου πω πράγματα μα δεν υπάρχεις. Δεν υπάρχουν τότε και τα πράγματα. Δε θα έπρεπε να υπάρχει και το θέλω. Το εγώ. Εσύ τότε; Εσύ τι θέλεις; Ούτε αυτό το ξέρω. Ξέρω τι θέλει το φάντασμα σου στο κεφάλι μου. Δεν μπορώ να βασιστώ σε ένα φάντασμα για να ζήσω. Τα φαντάσματα είναι νεκρικές ιδέες. Νιώθω καμιά φορά πως εγώ είμαι το φάντασμα. Αιωρούμενος σε ένα παρελθόν και μέλλον ανεκπλήρωτο. Θέλω να σου μιλήσω μα.. Είναι ο καθρέπτης ανάμεσα μας και δε μ' αφήνει...
Comments
Post a Comment