Πως είσαι;
-Πως είσαι; ( Όχι πάλι. Γιατί αυτή η ερώτηση; Σίγουρα υπάρχουν και άλλες. Πιο ευφάνταστες, πιο παραγωγικές, πιο δόκιμες να διευκολύνουν τη συνδιαλλαγή μιας καθωσπρέπουσας κοινωνικής σύμβασης. Θα πω καλά. Ναι. Σιγουράκι. Τι κάθομαι και το σκέφτομαι; Να, πάλι overthinking. Και μάλιστα ξεφεύγω από το overthinking του 'όλα καλά εσύ;' και έχω πάει σε χρόνο ρεκόρ στο overthinking about overthinking. Ενημερώνω, υπάρχουν και τα ελληνικά, υπερβολική σκέψη ή και υπερανάλυση λέγεται. Γιατί να είσαι pretentious? Και φτάνουμε πάλι λοιπόν, εκεί που πάντα φτάνουμε. Στην επικριτική φωνή. Ξέρεις, ναι εσύ που το διαβάζεις αυτό αυτή τη στιγμή - ευχαριστώ για την παρέα btw -, έχω αυτήν την κακιά συνήθεια. Όλα θα καταλήξουν κάπως στο ότι εγώ φταίω. Εγώ υστερώ. Εγώ είμαι κάτι που σίγουρα βρίσκεται αριστερά στον άξονα Χ και κάτω στον άξονα Ψ. Διότι ποτέ η ερώτηση δε μένει στο 'Πως είσαι'. Πάντα μεταλλάσσεται σε 'Πόσο άξιος είσαι σήμερα να ζήσεις;'. 'Πόσο τα κατάφερες σήμερα να κά...