Πως είσαι;

-Πως είσαι;

(

Όχι πάλι. Γιατί αυτή η ερώτηση; Σίγουρα υπάρχουν και άλλες. Πιο ευφάνταστες, πιο παραγωγικές, πιο δόκιμες να διευκολύνουν τη συνδιαλλαγή μιας καθωσπρέπουσας κοινωνικής σύμβασης. Θα πω καλά. Ναι. Σιγουράκι. Τι κάθομαι και το σκέφτομαι; Να, πάλι overthinking. Και μάλιστα ξεφεύγω από το overthinking του 'όλα καλά εσύ;' και έχω πάει σε χρόνο ρεκόρ στο overthinking about overthinking. Ενημερώνω, υπάρχουν και τα ελληνικά, υπερβολική σκέψη ή και υπερανάλυση λέγεται. Γιατί να είσαι pretentious? Και φτάνουμε πάλι λοιπόν, εκεί που πάντα φτάνουμε. Στην επικριτική φωνή. Ξέρεις, ναι εσύ που το διαβάζεις αυτό αυτή τη στιγμή - ευχαριστώ για την παρέα btw -, έχω αυτήν την κακιά συνήθεια. Όλα θα καταλήξουν κάπως στο ότι εγώ φταίω. Εγώ υστερώ. Εγώ είμαι κάτι που σίγουρα βρίσκεται αριστερά στον άξονα Χ και κάτω στον άξονα Ψ. Διότι  ποτέ η ερώτηση δε μένει στο 'Πως είσαι'. Πάντα μεταλλάσσεται σε 'Πόσο άξιος είσαι σήμερα να ζήσεις;'. 'Πόσο τα κατάφερες σήμερα να κάνεις τη ζωή σου υπέροχη;'. 'Πόσο αξίζεις;'. Πήρα λοιπόν μια απόφαση σήμερα. Δεν είμαι απαραίτητα εγώ αυτή η φωνή. Δεν είναι οι ιδέες μου. Μπορώ να διαφωνήσω. Μπορώ να πω πως ίσως είναι μια χαρά η μέρα σήμερα. Ίσως δεν μπορώ να πω ειλικρινά, 'Ολα καλά, εσύ;'. Αλλά σίγουρα μπορώ να πω 'Νιώθω ήρεμα γιατί είμαι τυχερός να μπορώ να σηκωθώ και να δουλέψω όσο καλύτερα μπορώ ώστε μια μέρα όλα να είναι καλά. Και ίσως να μην έρθει ποτέ αυτή η μέρα. Είναι ωραία εν τέλη απλά η προσπάθεια. Μπορώ να την κάνω με χαμόγελο και ηρεμία'. Ναι, αύριο μόλις σηκωθώ θα πω αυτό στον τυπά στον καθρέπτη και όχι αυτό που του λέω συνήθως. Όσο για τους υπόλοιπους; Θα το πω με abbreviation. Google translate into greek please.. Συντομογραφία. God! What the hell is this thing with English in my head bullying the mother tongue out!?! Και η συντομογραφία; :

)

-Όλα καλά, εσύ;