Words Needing Music

Δεν ξέρεις τι κρύβεται από πίσω Πίσω από τις κιθάρες και τα γρασίδια Πίσω από τα τσιγάρα και τις μπύρες Πιο πίσω Από τα μεγάλα λόγια και μικρά Ακόμα και από ψίθυρους Δεν ξέρεις Πίσω από το θέατρο που στήνεται Στα κουμπιά και στην κολόνια Δεν ξέρεις Προσπαθείς να μάθεις λίγο και να δείξεις  Φως είναι  Τοίχος και ύφασμα το σταματάν το ίδιο  Δεν ξέρεις  Κάποιοι λίγοι είδαν λίγο Φύγαν μετά Ή τους έδιωξες Δεν ξέρεις 

Of first cried breath  'Till second gasp With steps so clumsy To talent in what Surrounding smiles Or yet forlorn Kiss, bliss, with curls Or fate unknown Day rife with glory  Night solitude still Love, lover, passion Daydreaming indeed Finding it's meaning Or searching not Hard is to fight Hard to acquiesce Daring to write Now not on you But finding out Of course I'm you Judge be it who It matters not It is just Life

In startling innocence and tranquil breath On tears of first or last embrace  With surety's righteousness or terror's advent I feel, you In laughs between two loving friends On twilight whispers of sleepless dwellers In all of music's stately converse  I hear, you In summer pollyanna rain In flowing hair of red faced girls In jasmine's blossom, birthing Spring I smell, you  In all of beauty, art and love In hope, in laughter and childlike wonder In calmness, safety, in content I see, you In moments such, of wakeful nights In wishful anguish or silent acceptance In word's betrayal and inadequacy I miss, you

Nigh Obscure Sadness, Teemingly Anxious Longing, Gilded In Absentia Now, only capitals

I think I get it. Being worthy of love without effort. Imposed conditionality on love is a kind of bane, excruciating and cumbersome. I must this and that in order to be worthy of love. By someone. By myself. I must be, I must do, or else I won't. Looking in the mirror, be it on my closet or be it on other's eyes, I must be handsome, I must say this or that, I must perform, I must have done things. Or else I can't be loved. It's not so. It's so hard to live like this. I have to understand that worth is inherent. If I'm loved or not is another process, in the end, not controlled by me. But the capacity and the worth to be loved is mine. Yours. I am worthy of love just for being here. I don't have to be a certain way. Same goes for you. What you be or what you do should be based on your authenticity. Not on your effort to be loved. You are loved. Just as you are. You share this oxygen with everyone else. You were born and you live. Just this, is enough for you...

Κάθισα στα μάρμαρα κάτω από το Λευκό Πύργο, όπως κάνω πάντα μετά το περπάτημα. Σήμερα ο συγγραφέας με έβαλε σε διαλογισμό και για μία ώρα όλα ησύχασαν μέσα στο κεφάλι μου και απλά παρατηρούσα. Εμένα, τους άλλους, τη θάλασσα. Στα αριστερά μου κάθονται τρεις. Τους κοιτάω και σκέφτομαι αν τους αγαπάω. Παρατηρώ τις απαντήσεις. Μετά παρατηρώ το γιατί αν ναι. Γιατί αν όχι. Δεν κρίνω τίποτα. Απλά παρατηρώ. Νομίζω ότι τους αγαπάω καθώς υπάρχουν όπως υπάρχω και εγώ. Σηκώνονται και αφήνουν πίσω τους δύο κουτάκια μπύρας. Τους αγαπάω λιγότερο. Ακούω μια φωνή να μου λέει πέταξε τα εσύ. Να το κάνω? Θα το κάνω? Θυμάμαι τον πρωταγωνιστή σε μια ταινία να ακούει 'Δεν είσαι εδώ για να μάθεις τι θα διαλέξεις. Έχεις ήδη διαλέξει. Είσαι εδώ για να καταλάβεις το γιατί.' Έχω ήδη διαλέξει. Δε θα τα πετάξω. Γιατί? Λόγω υπερηφάνειας. Εγώ θα τα πετάξω? Δουλειά μου είναι? Θα τα πετάξω. Γιατί? Θα νιώσω καλά. Θα νιώσω σημαντικός. Θα νιώσω ότι αυτός που διαβάζει αυτό αυτή τη στιγμή θα σκεφτεί 'Μπραβο του,...

Περπάτησες μέχρι εδώ και τώρα κάποιος γραφεί για αυτό.  Στάσου να σε δω, να δω που κοιτάζεις.  Κάτω, γιατί κάτω; Έχει κάτι ή σου κρατάει κάτι το κεφάλι; Πριν πολλά βήματα με χτύπησες αλλά χτύπησες και εσύ. Για κάθε δράση μιας δύναμης,  υπάρχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση Πονάω μα πέρασε καιρός.  Πονάω μόνος.  Εσύ είσαι καλά;  Σε συγχώρεσες; Θέλεις; Ξέρεις τι σημαίνει; Εγώ ακόμα δε γνωρίζω.  Άφησε το, πάνε παρακάτω.  Θα μου δείξω μόνος.  Αλλά θα είχε ενδιαφέρον.  Αγάπη.  Να μπορούσα να δω που είσαι.  Που κοιτάζεις.