Παρατήρηση

Κάθισα στα μάρμαρα κάτω από το Λευκό Πύργο, όπως κάνω πάντα μετά το περπάτημα. Σήμερα ο συγγραφέας με έβαλε σε διαλογισμό και για μία ώρα όλα ησύχασαν μέσα στο κεφάλι μου και απλά παρατηρούσα. Εμένα, τους άλλους, τη θάλασσα.

Στα αριστερά μου κάθονται τρεις. Τους κοιτάω και σκέφτομαι αν τους αγαπάω. Παρατηρώ τις απαντήσεις. Μετά παρατηρώ το γιατί αν ναι. Γιατί αν όχι. Δεν κρίνω τίποτα. Απλά παρατηρώ. Νομίζω ότι τους αγαπάω καθώς υπάρχουν όπως υπάρχω και εγώ. Σηκώνονται και αφήνουν πίσω τους δύο κουτάκια μπύρας. Τους αγαπάω λιγότερο.

Ακούω μια φωνή να μου λέει πέταξε τα εσύ. Να το κάνω? Θα το κάνω? Θυμάμαι τον πρωταγωνιστή σε μια ταινία να ακούει 'Δεν είσαι εδώ για να μάθεις τι θα διαλέξεις. Έχεις ήδη διαλέξει. Είσαι εδώ για να καταλάβεις το γιατί.' Έχω ήδη διαλέξει. Δε θα τα πετάξω. Γιατί? Λόγω υπερηφάνειας. Εγώ θα τα πετάξω? Δουλειά μου είναι? Θα τα πετάξω. Γιατί? Θα νιώσω καλά. Θα νιώσω σημαντικός. Θα νιώσω ότι αυτός που διαβάζει αυτό αυτή τη στιγμή θα σκεφτεί 'Μπραβο του, είναι καλός, αξίζει.' Αν είναι για την υπερηφάνεια μου, δε θα τα πετάξω. Θα κάνω τη ζωή του καθαριστή πιο εύκολη. Θα τα πετάξω. Τι νόημα έχουν δύο κουτάκια μπύρας στη ζωή του καθαριστή? Τίποτα. Δε θα τα πετάξω.

Στα καραβάκια του Θερμαϊκού κάποιος στην είσοδο φωνάζει για πελάτες. Μου τραβάει την την προσοχή. Είναι ντυμένος αρχαίος Σπαρτιάτης. Κρίνω κατευθείαν. Τι καραγκιόζης. Γιατί έκρινα? Με μαλώνω που έκρινα. Γιατί με μάλωσα?

Μου λείπει κάτι. Μου λείπει? Γιατί? Τι?

Δεν ξέρω. Μπορεί τίποτα.

Για την ώρα απλά παρατηρώ λίγο ακόμα μέχρι να τελειώσει το τσιγάρο μου.

Υ.Γ. Πέταξα τα κουτάκια.