Words Needing Music

Περπάτησες μέχρι εδώ και τώρα κάποιος γραφεί για αυτό.  Στάσου να σε δω, να δω που κοιτάζεις.  Κάτω, γιατί κάτω; Έχει κάτι ή σου κρατάει κάτι το κεφάλι; Πριν πολλά βήματα με χτύπησες αλλά χτύπησες και εσύ. Για κάθε δράση μιας δύναμης,  υπάρχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση Πονάω μα πέρασε καιρός.  Πονάω μόνος.  Εσύ είσαι καλά;  Σε συγχώρεσες; Θέλεις; Ξέρεις τι σημαίνει; Εγώ ακόμα δε γνωρίζω.  Άφησε το, πάνε παρακάτω.  Θα μου δείξω μόνος.  Αλλά θα είχε ενδιαφέρον.  Αγάπη.  Να μπορούσα να δω που είσαι.  Που κοιτάζεις.

Someone somewhere is being born. And they're a little baby crying and laughing And they're a toddler talking all the time And they're a tiny human looking suspiciously And they're in school being jealous And they love and then hate then love again A bug in a vast, perfectly perfect spider's web Of intertwined, perfectly perfect spider webs Full of bugs already born Traveling their paths And they're thinking of moments in time And they're in school being jealous And they're a tiny human looking suspiciously And they're a toddler talking all the time And they're a little baby crying and laughing While someone somewhere is being born. 

Δύσκολη μέρα σήμερα. Ξεκίνησε πριν ξεκινήσει. Ήρθες για ένα γεια. Ή ήρθα εγώ; Έχεις προσέξει ποτέ τι ακούγεται όταν εμφανίζεται η άνω τελεία;· Μεταξύ γουλιών. Μεταξύ αστείων. Μεταξύ φαναριών. Ένα μονότονο κήρυγμα. Εσύ πάνω σε ένα podium. Μέσα σε ένα άδειο μέγαρο με έντονη αντήχηση. Κάτω από μια κάθετη δέσμη φωτός. Αχρείαστη καθώς έχεις την προσοχή μου. Σήμερα το τροπάριο της ανάγκης. Είμαι καλά. Δε θέλω να σε ακούω αλλά θέλω. Ξέρω πως είναι να σε ακούω. Πονάει αυτό που λες αλλά ξέρω να το κάνω. Θα καθίσω υπομονετικά να ακούσω τα λόγια σου με προσοχή. Μόνος μέσα στο μέγαρο, δεν πειράζει. Δε σε αγνοώ άλλο. Δε σε καταπιέζω. Δε σε απορρίπτω. Θα αφήσω να πεις ότι θέλεις και θα αφήσω τα λόγια σου να φύγουν. Κάποιος είπε κάτι, το φανάρι έγινε πράσινο, ήρθε ώρα για την επόμενη γουλιά. Τα λέμε σε λίγο.

-It's ok. Ζήσε το συναίσθημα. Μην το μπογιατίζεις, μην το διώχνεις, μην το καταπιέζεις, μην το κρίνεις. Τι είναι αυτή τη στιγμή? Νιώσε το όσο, και όσο είναι. -Τόσος καιρός έχει περάσει. Για πόσο θα έρχεται? Και αν έρχεται για πάντα? Φοβάμαι.. -It's ok. Υπάρχουν λόγοι. Υπάρχουν εξηγήσεις. Τι ήρθε και από που. Τι έγινε και γιατί. Τι θα συμβεί και πως. Πότε και πόσο. Άστο για την ώρα. Αυτή τη στιγμή νιώσε όσο δυνατά και όση ώρα χρειάζεσαι. -Θέλω να κάνω κάτι για αυτό. Θέλω να φύγει. Θέλω να γυρίσει πίσω κάτι που είναι γλυκό και δεν πονάει. -It's ok. Νιώθεις δυνατά. Πόσο όμορφο και πόσο δύσκολο όμως. Νιώθεις τον πόνο και τη νοσταλγία δυνατά. Μάλλον νιώθεις τη χαρά και τη στοργή επίσης δυνατά. Είμαι σίγουρος ότι όταν τα δείχνεις σε κάποιον τα δείχνεις δυνατά. Τι όμορφο. -Ναι αλλά έτσι πλήγωσα δυνατά κιόλας. -It's ok. Έμαθες από αυτό. Προσπάθησε να μάθεις από τα λάθη σου. Είσαι δυνατός και μπορείς να διαλέξεις ποια συναισθήματα θα εκφράσεις στον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου απ...

The moonlight on your floor Same as mine The very same Actually As you solemnly slumber Or ponderously pause As I reminisce on your walking  Or laugh distracted  It's the same light Follow it up to it's source I'll follow too And we can walk on the moon For now I wonder How galaxies collide And then drift apart All to none For now I sleep After you did With only common The moonlight on your floor 

Η αλλαγή είναι μια στιγμή τελικά αλλά όχι αυτή μου νομίζεις ότι θα είναι. Άσε με να εξηγήσω. Ή μάλλον καλύτερα, let me explain. Το άσε με να εξηγήσω ακούγεται σαν να θες να φύγεις και εγώ να σε τραβάω δικαιολογώντας. Πάντα νόμιζα ότι η αλλαγή είναι μια στιγμή συνειδητής απόφασης. Το 'αρκετά', το 'φτάνει', το 'από δω και στο εξής θα είμαι αλλιώς'. Μια μοναδιαία στιγμή πλανητικής ευθυγράμμισης κατά την οποία έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, σήκωσα το κεφάλι μου, κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέπτη και είπα : 'Αυτήν τη στιγμή κοιτάω τον καινούριο μου εαυτό. Μόλις σκότωσα τον παλιό. This is the first day of the rest of my life'.  Το επόμενο βράδυ, το επόμενο πρωί, το επόμενο δεκάλεπτο ήξερα ότι δεν άλλαξε τίποτα.  Ότι είμαι ακόμα, ένας χρήστης. Ένας άβουλος, άνανδρος, μίζερος. Που δεν κρατά υποσχέσεις. Που δεν είναι σοβαρός. Που λέει ψέματα. Που είναι απλά τυχερός αλλά ανάξιος. -Ουαου. Η βαρβαρότητα μου με εκπλήσσει τώρα που μου μαθαίνουν να τη βλέπω. Μπορώ να ...

Imagine, everything.  Then focus on this insignificant portion of everything called Earth and picture a small child, on a field of grass, on a spring day, looking at a lady bug. Is it a girl? A boy? Only you know.  They need guidance, love, support, acceptance. They require validation, trust, feeling useful. Now be prepared because it's your turn to provide all of these things to them. You are up to the task. Perhaps sometimes you forget. The child does too. They only have your example to follow. The ones before you, did their best. Or didn't. They were only human. You are only human too. A scary thought. Because I know, and you certainly know, that you care for the child. Or you don't. Why don't you? You really should. I know it's hard. I know you want to. You feel sometimes like you want to be the child. And have someone care. Safely wonder at ladybugs knowing home isn't far away. Homes are people though. And ladybugs are lovely in spring. Have I bored you yet...