Φό-βος

Το bullying είναι κακό πράγμα. 

Μπορώ ίσως να συγχωρέσω εκείνη την τρίτη δημοτικού, αγόρια και κορίτσια, που αντί να με δεχτεί σαν καινούριο μαθητή, με πέταξε στο τσιμέντο και με έδειρε ομαδικά. Δεν θα τους συγχωρέσω όμως ποτέ την πράξη.

Γιατί με τρομοκρατεί από τότε. Και μου έμαθε ένα σωρό ακλόνητα ψέματα. Και δε με αφήνει να μεγαλώσω. Δε με αφήνει να ονειρευτώ και να ζήσω χωρίς τόσο φόβο.

Γιατί με οδήγησε στον εθισμό. Στη μανιακή εύρεση καταφυγίου. Απομόνωσης. Στην έλλειψη πίστης στον εαυτό μου. Με οδήγησε στο να μην πιστεύω βαθιά ποτέ ότι κάποιος με αγαπά. Να μη χαλαρώνω με την αγάπη. Να μην την εμπιστεύομαι.

Ελπίζω πως μπορώ ακόμα να διδάξω στην ψυχή μου πράγματα. Ελπίζω ότι ο λόγος που στα 31 μου νιώθω μικρό παιδί είναι γιατί περιμένω να έρθει κάποιος, να με σηκώσει από το τσιμέντο, και να μου πει ότι δεν θα με κλωτσήσουν όλοι. Δεν χρειάζεται να φοβάμαι για πάντα.

Γιατί εγώ τραγουδούσα. Ήμουν γελαστός. Δεν ήμουν ντροπαλό παιδί.

Γιατί ζω τρομοκρατημένος τόσο πολύ? Γιατί καταφεύγω στη νάρκωση για να ηρεμήσω λίγο? Γιατί? Γιατί έμαθα μόνο εκεί την ηρεμία? Και εν τέλη φεύγω ακόμα και από όμορφα πράγματα στη ζωή μου. Γιατί πληγώνω αυτούς που αγαπώ? Που αγάπησα.. Γιατί φοβάμαι τόσο μα τόσο μα τόσο πολύ? 

Νομίζω ότι μπορώ πάντως. Είμαι γεννημένος μπαμπάς. Όπως αγαπάω να φροντίζω, θα το κάνω στον 8χρονο Γιάννη. Θα τον σηκώσω και θα σταθώ δίπλα του και θα του εξηγήσω ότι δε χρειάζεται άλλο να τους φοβάται. Και θα του μάθω τι να φοβάται και τι όχι και πόσο και γιατί και αν χρειάζεται.

Και θα σταματήσει να φοβάται. Και θα στείλει στους φίλους του μήνυμα. Θα ξεκινήσει από εκεί.

Γιατί ξέρει ότι τον αγαπάει πολύς κόσμος. Απλά δεν μπορεί να το πιστέψει.