Words Needing Music

"Dearest, You tore my heart out. You took it in your den of misery and found ways to exact every ounce of pain imaginable. You're so cruel. You always were. I've always loved you, I always needed your care and your love. I can't exist without you.  I've always screamed my lungs out begging for your attention and affection. And you filled them with that disgusting smoking habit you have. I needed you to touch my body and caress it dearly. You abandoned it to wither, starved of touch like a thirsty flower. You abused my soul. You disrespected me so much. You belittled my innocent need for contact, darkened my light, drowned my confidence and then abandoned me when I'm filled with pain. You are the only one for me. The only one who was supposed to ever love me. Who would push me. Who would be there for me. For whom I'd be number one. Me and noone else. Until I die.  I've begged you for far too long. No more.  And yet.  I still want you. I still demand your...

Σήμερα είναι μία μέρα που σε θυμάμαι. Σήμερα είναι μία μέρα που μου λείπεις. Κάθε μέρα σε θυμάμαι και μου λείπεις. Αλλά μία μέρα τη φορά μου είπαν στην ομάδα. Και σήμερα πρέπει να το βγάλω λίγο από μέσα. Με μία άποψη τέχνης. Στυλιστικών λεξιακών επιλογών. Ρήμας ή και ομοιοκστάληξης. Σε καθομιλούμενη ή έντεχνη. Με ψαγμένες λέξεις ή και όχι. Φίλοι μου είπαν να εκφράσω το συναίσθημα μου με τέχνη. Με μουσική ή στίχο. Θα νιώσω καλύτερα λένε. Τα έκανα όλα για να φύγω από κοντά σου. Και όπου κοιτάω εκεί είσαι. Τα μάτια σου με κοιτούν απ' τις γωνίες. Τα μάτια σου με κοιτούν μέσα από των αγνώστων. Πόσα λόγια έχουν γραφτεί για ανεκπλήρωτους έρωτες? Και τώρα γράφονται λίγα ακόμα. Έχουν καμία αξία? Αυτός που θα τα διαβάσει θα νιώσει καλύτερα? Χειρότερα? Εγώ που τα γράφω γιατί τα γράφω? Δεν θα δώσω καμία απάντηση. Δεν περιμένω να αλλάξει τίποτα στον κόσμο και στον κόσμο μου. Θα περάσει και αυτή η μέρα και θα έρθει και η επόμενη. Και μία θα είμαι καλά. Μία θα είμαι χάλια. Η ζωή συνεχίζεται και δ...

Είμαι μία ακόμη ψυχή Μετά από εκατομμύρια εκατομμυρίων ψυχές Που ερωτεύτηκε Τι σημασία έχω? Τι σημασία έχει ο έρωτας μου? Η αγάπη μου για σένα. Είσαι και εσύ μία ψυχή Μετά από εκατομμύρια εκατομμυρίων ψυχές Που ερωτεύτηκε Φαντάζει ασύλληπτο αυτό που νιώθω Μα είμαι τόσο μικρός Και εσύ είσαι τόσο μικρή Πώς γίνεται να υπάρχει κάτι τόσο δυνατό Μεταξύ δύο ασήμαντων μικρών υπάρξεων Που ακριβώς χωράει? Ή μήπως είναι ασήμαντο Οπως εγώ Όπως εσύ  Δεν είναι κι ας είναι Δεν είμαι κι ας είμαι  Δεν είσαι κι ας είσαι  Γιατί οι εκατομμύρια εκατομμυρίων ψυχές  Απαρτίζονται από μία μία ασημαντότητες  Και αυτό που νιώθω για σένα  Δεν φαντάζει σαν ενός  Αλλά σαν όλη η αγάπη που υπήρχε ποτέ  Πριν καν σε γνωρίσω Τώρα που σε μαθαίνω  Αφού χαθούμε όλοι 

Εύχομαι να ήσουν εδώ Γιατί ευχόμαστε κάτι παρελθοντικό? Η ευχή από τη φύση της έχει μελλοντικό πρόσημο. Ότι έγινε, έγινε. Το θέλγητρο σου κοιτάει πάντα στο μέλλον. Τότε γιατί εύχομαι να ήσουν εδώ? Εύχομαι μια μέρα να είσαι εδώ. Οχί.. Δεν είναι το ίδιο. Δε θέλω εσένα στο μέλλον μου. Σε θέλω στο παρόν μου. Εδώ. Τώρα. Αυτή τη στιγμή που πληκτρολογώ. Εύχομαι να ήσουν ξαπλωμένη δίπλα μου. Να ήσουν... Γιατί να ήσουν? Το είσαι δεν είναι αυτό, που θέλω να ταιριάζει στο παρόν μου? Δεν είσαι όμως. Παρόλο που η ευχή μπορεί να είναι ότι θέλει να είναι, ξέρει ότι είναι ευχή. Ξέρει ότι δεν είσαι. Οπότε εύχομαι να ήσουν. Γιατί κάποτε το παρελθόν μου ήταν το παρόν μου. Και τότε ήσουν ξαπλωμένη δίπλα μου. Θέλω κάτι τώρα. Και χρησιμοποιώ το εύχομαι, και το ήσουν. Θέλω κάτι για το παρόν μου. Και χρησιμοποιώ το μέλλον και το παρελθόν. Γιατί θέλω να είσαι εδώ τώρα. Και δεν είσαι. Εύχομαι ότι είσαι εδώ. Κι ας μην είσαι...

I feel alone I feel scared and sad I feel cold and naked but for the dark torn rags I carry more than wear I feel splinters under my bare feet This forest turned loud from a darting rain and a freezing wind Why am I alone Near or away Alive or dead Someone should be here, keeping a warming flame inside my heart But there seems to be noone here but me  As much as I want to sit on a jagged rock and call this forest home I will keep going Keep hurting Keep shivering Because I want to believe That through the trees between the red eyes of predators I see a solitary flame It's inside me 

Τι οπότε. Καταλήξαμε κάπου κάποτε? Και όταν καταλήξαμε τι έγινε? Θα σου πω τι έγινε. Πάλι ξημέρωσε. Και η μέρα ήταν από την αρχή. Και όλα ψάχναν νόημα πάλι. Ποιον πας να βοηθήσεις γλυκέ μου. Σήκω πρώτα. Κάνε δύο βήματα. Και αν σε ρωτήσει κάποιος προς τα που πάμε πες εγώ πάω προς τα εδώ. Τώρα γράφω, πως πεθύμησα το μέλλον μου, εχθές. Διότι έχτιζα μια πυραμίδα από τραπουλόχαρτα. Και ω ήθη, άρχισε να φυσάει. Και δεν θα σταματήσει. Και πλέον ούτε τα πρώτα δύο δεν στέκονται. Οπότε δεν χτίζω άλλο. Ναπαναγαμηθεί.  Δεν πήρα και ζακέτα και η μαμά δεν είναι εδώ πλέον να μου το πει. Με τον απληροφόρητο τρόπο της. Και η γκόμενα? Κοιμάται μάλλον. Και ο κολλητός? Ξεκόλλησε. Δεν έμεινε κάτι. Οπότε? Τι οπότε. Τι να σου πω. Αν σου απαντήσω θα πεις γιατί. Οπότε να. Δεν απαντάω. Κάνε ότι νομίζεις. Θα κάνω και εγώ. Άσε τα οπότε για το τέλος της ημέρας. Της τελευταίας ε.  Μέχρι τότε σκάσε και κολύμπα.